De oude fabrieken zijn ook nagenoeg verdwenen, behalve de Fobrux-site en de creosoteernijverheid van SA l’Imprégnation des Bois die werd overgenomen door CCB.  Er kwamen sindsdien veel nieuwe bedrijven in Haren, maar de oude industriële fabriekshallen zijn afgebroken of staan leeg.

De grondwitloofteelt was nochtans niet eenvoudig en gebeurde ‘s winters. Eerst moesten er wortels worden gekweekt, die vervolgens in lagen moesten worden gelegd. En die lagen moesten een constante temperatuur hebben van 21 graden, want die temperatuur bepaalde de smaak, net zoals de kwaliteit van de grond. Geen zuiver zand, geen pure leem, maar zandleem was ideaal.

De Belgische zandleemstreek is uitgestrekt, veel groter dan Haren alleen. Dus moet er nog wat anders zijn geweest dat de zoete smaak van het Harense loof verklaarde. Haren ligt in de Zennevallei, net op de waterscheidingslijn tussen de valleien van de Zenne en de Woluwe. De ligging op de heuvelgrens zorgt voor löss in de bodem, een licht sediment van zanderige klei dat werd afgezet tijdens de laatste ijstijd.  De ligging op de waterscheidingslijn zorgt voor een waterrijke ondergrond met veel bronnen en (soms verdwenen) beken: de Harenberg, de Steenbeek, de Nieuwengracht, de Hollebeek en de Leybeek. Het moet die unieke combinatie zijn van zand, leem, löss en water die het Harens witloof tot “wit goud” maakte.

De export liep langs twee circuits, een kort en een lang. Met een deel van het loof, dat in het witloofkot zorgvuldig was gekuist en verpakt, trokken de boeren naar de vroegmarkt op de Brusselse Grote Markt. Klokslag om vier uur ’s ochtends mochten ze daar naar hun vaste plek. Tot die tijd moesten ze in alle stilte wachten in de omliggende straatjes. Vaak waren ze al van twee uur op. Want de boeren ontbeten eerst, dan kreeg het paard eten en werd het vervolgens bespannen. En dan was er de tocht naar de stad, waar ze op de vroegmarkt het witloof aan restaurateurs, personeel van herenhuizen en gewone mensen verkochten.