Wacht geen seconde en bestel nu uw tickets!
Wacht geen seconde en bestel nu uw tickets!
Te vaak wordt Haren nog omschreven als het pittoreske (Vlaamse) dorpje in het noorden van Brussel met zijn authentieke huisjes. Zeker als men tot voor enkele jaren vanaf de Haachtsesteenweg via de Parochiestraat het dorp binnenreed, want dan kwam men langs dit kronkelwegje voorbije enkele velden, het kerkhof, het brugje en tenslotte aan de kerk.
Estaminet À la cour royale, op de hoek van de Verdunstraat en de Parochiestraat, 20e eeuw © Toogenblik
De straten en huizen, veelal gebouwd einde 19de begin 20ste eeuw versterken het dorpse karakter. Het gaat om vaak om huizen van één of twee verdiepen en een mansarde, in baksteen, beschilderd of bepleisterd. Deze staan gemixt met grotere woningen en kleine boerderijen, soms voorzien van meer decoratieve elementen, dicht tegen de straat. Het oogt nog allemaal heel dorps.
De realiteit is echter net iets anders, want verstedelijking is moeilijk tegen te houden en het dorp is een wijk geworden. Tijdens een wandeling door de straten merkt men al vlug dat de vroegere ééngezinswoningen vaak meerdere brievenbussen hebben. Deze opdeling van ééngezinswoningen is een typisch stedelijk fenomeen. Soms kan men zich ook hier in Haren de vraag stellen over het aantal brievenbussen en of dit wel overeenstemt met de grootte van het huis.
Tijdens een wandeltocht kan men ook niet langs de vele bouwwerven kijken. Haren is dat stukje Brussel waar er nog enige ruimte is zonder dat je iets moet afbreken en betekent dus woonuitbereidingsgebied voor een groeiende stad.
Huizen in de Haachtsesteenweg © Private collectie (Jan Verbelen)
P. Hamesse, Gevelplannen van de Tuinwijk in de Parochiestraat, 1926-1930 © paulhamesse.brussels
Sociale woningen Sorelo in Middelweg, 1955 © monument.heritage.brussels
Lang kende Haren twee sociale woninginitiatieven. Het tuinwijkje dat de Brusselse Haard liet bouwen in de Parochiestraat in de jaren ‘20 volgens het uit Engeland overgewaaide principe van de “gezonde en groene arbeiderswoningen” als overgang tussen stad en het platteland en de rijwoningen en appartementen aan de Middelweg uit de jaren ’50 van Sorelo, eerder modernistisch en gericht op de middenklasse. Vandaag lijkt echter bijna elk woninginitiatief om sociale woningen te gaan. In de context van de groeiende metropool en uitdijende stad Brussel is dat ook begrijpelijk, maar het zorgt er ook voor, dat het “het laatste dorp in de stad” Haren verdwijnt. Het is voor de Harenaar niet meer duidelijk van wie de nieuwbouwprojecten komen, de stad, het gewest, Citydev, private groepen? Wel staat vast dat er heel wat nieuwe woningen staan gepland.
Momenteel worden er aan de Harenberg twee projecten afgerond die goed zijn voor ongeveer een kleine 70 wooneenheden. Eén is een micro-ecowijk, de andere eerder residentieel en voor mensen met een beperkte mobiliteit.
Men plant ook een verkaveling aan de Arthur Maesstraat en aan de Verdunstraat. Op de oude NAVO-site aan de Leopold III-laan komt er ook een woonproject.
Het grootste woonproject is echter de nieuwe federale gevangenis van Haren, die ten laatste in 2023 af zou zijn. Al is dit uiteraard een bijzondere en besloten woonvorm voor een specifieke en exclusieve groep, zij zal toch voor nog meer druk in het woongebied van Haren zorgen.
Ecowijk, 21e eeuw © Private collectie (GC De Linde)
Het dorpse karakter van deze wijk is enkel nog te zien aan de gevels van sommige woningen. Vrije open ruimte verdwijnt in functie van woninguitbreidingsgebied. De groene ruimtes worden vervangen door afgelijnde parkjes met functies, maar verdwijnen als vrije ruimte. Men moet toch opletten dat Haren op die manier geen “slaapdorp” wordt.
GC De Linde
Appartementsgebouwen, 2020 © Immoweb
