Wacht geen seconde en bestel nu uw tickets!
Wacht geen seconde en bestel nu uw tickets!
Zo heet het eerste thema van 10 over welke de Lakenaars zich mogen uitspreken naar aanleiding van de 100 jaar annexatie van de gemeente door Brussel.
Het Lakens grondgebied over de vaart was het toneel van de eerste grootschalige industrialisatie aan deze kant van Brussel.
Vele uitzonderlijke figuren hebben een spoor nagelaten in het geheugen van de Lakenaars, ofwel omdat ze in Laken geboren zijn ofwel omwille van de rol die Laken gespeeld heeft in hun leven of oeuvre.
Koninklijke sites, nationale monumenten, uitzonderlijke groene ruimte, industrieel verleden, volkswijken en burgerlijke wijken, architecturaal erfgoed...
Tot het midden van de 19e eeuw was Laken een dorpje, gebouwd rond de kerk en het kerkhof en waar twee rivieren, de Drootbeek en de Molenbeek, door stroomden.
Het architecturale beeld van de voormalige gemeente Laken is onlosmakelijk verbonden met de prinselijke en koninklijke residenties.
Twee Lakense evenementen staan in stenen gebeiteld: de wereldtentoonstellingen van 1935 en 1958.
Laken heeft op onderwijsvlak vaak een pioniersrol gespeeld.
Voeding, enkel slaap is een nog banaler thema waarschijnlijk. We kunnen niet zonder en de Lakenaars zijn daar geen uitzondering op.
Het historische verleden van Laken gaat terug tot Romeinse tijden.
Slibrijk en goed gedraineerd door talrijke bronnen, oogstten de Heembeekse gronden alles wat andere Brabantse producenten aan de oevers van de Zenne elders produceerden.
Door vanaf de fusie het gemeentelijk scholennetwerk van Brussel te integreren - het grootste van het land - werd de opvoeding van de Heembekenaars (en inwoners van de onlosmakelijke Mutsaardwijk) in een andere categorie uitgespeeld.
Neder-Over-Heembeek grenst aan de Mutsaardwijk van Laken, prozaïsch Laken-Oost genoemd. Het is niet gemakkelijk om de grens ervan te onderscheiden, vooral omdat Leopold II, door een zekere annexatiepolitiek het mogelijk maakte dat Laken nog vóór 1921 een grote strook grondgebied kon inpalmen.
Neder-Heembeek en Over-Heembeek waren voorheen tweelingdorpen, het ene stroomopwaarts, het andere stroomafwaarts van ene Heembeek [letterlijk: ‘woonst bij de beek'] die in de Zenne uitmondde op haar linkeroever.
Vanaf 1922, het jaar na de annexatie, werd het verleden van Neder-Over-Heembeek sterk door elkaar geschud en bijgevolg was de perceptie van de annexatiewet door de inwoners eerder negatief.
Zoals de meeste gemeenten van de eerste en tweede kroon rond Brussel, heeft Neder-Over-Heembeek zijn historisch erfgoed zichtbaar zien verdwijnen tijdens zijn verstedelijking.
Onmogelijk om alles op te sommen voor zo'n diverse wijk. Daarnaast zijn veel oude tradities met de sociologische omwentelingen verdwenen en vervangen door andere.
Neder-Over-Heembeek heeft een traditie van zeer grote binnenruimten van huizenblokken behouden, waardoor grote onbebouwde ruimtes maar ook veel erfdienstbaarheden behouden bleven.
Jan Verbesselt (1913-2000) is de hoofdauteur van een monumentaal werk voor de lokale Brabantse geschiedenis (Parochiewezen van Brabant) in 27 delen (!) waar later veel historici inspiratie uit haalden.
De arbeidswereld van Neder-Over-Heembeek onderging heel wat omwentelingen met de opeenvolgende sluitingen van de Huileries du Marly, Cokeries du Marly of Labaz-laboratoria, om nog maar te zwijgen van het trauma van de sluiting van de Renault-fabrieken in Vilvoorde in 1997.
Haren is altijd meer geweest dan landbouw alleen.
Het staat vast dat Haren zeer oud is, want men vond op het grondgebied graven van Frankische krijgers.
“Ontstond het surrealisme in Haren?” Dat is niet geheel onmogelijk.
Haren was lang een dorp in de stad. Vóór 1921 was het écht een dorp, onafhankelijk van de hoofdstad en ook na 1921 bleef het nog lange tijd dorps en landelijk, alhoewel er sinds de 2de helft van de 19de eeuw in de kanaalzone en in het noorden van Haren vele grote fabrieken kwamen en de industrialisatie een feit was.
Te vaak wordt Haren nog omschreven als het pittoreske (Vlaamse) dorpje in het noorden van Brussel met zijn authentieke huisjes.
250 jaar geleden was Haren nog een lappendeken van akkers en velden.
Haren was een dorp met een rijk verenigingsleven dat mensen uit de regio aantrok.
In 1894 zouden er zusters uit Vorselaar naar Haren zijn gekomen om les te geven in de Harense gemeenteschool.
Witloof! Haren is en zal gekend blijven voor zijn grondwitloof. Vroeger oversteeg deze bekendheid zelfs onze landsgrenzen.
Haren is geëvolueerd van een typisch Vlaams landbouwdorp uit de vorige eeuw, bekend voor zijn witloofteelt en getekend door de golven van industrialisering, tot een ietwat vergeten uithoek van het gewest en de stad Brussel.
